Ατελής απαγόρευση χωρίς πρακτικό αντίκρισμα

Στο κυοφορούμενο από πρόσφατη συνεύρεση Μέρκελ και Σαρκοζί Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανταγωνιστικότητας συζητείται η πρόταση για συνταγματική απαγόρευση διατήρησης δημοσιονομικού ελλείμματος άνω του 3% στα χνάρια των αντίστοιχων συνταγματικών ρυθμίσεων σε Γερμανία και Ελβετία. Μάλιστα δεν αποκλείεται η υιοθέτηση αυτής της ρήτρας δημοσιονομικής πειθαρχίας και σύνεσης να αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ενεργοποίηση των μηχανισμών στήριξης των ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η προεκτεθείσα πρόταση προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις, που κινούνται από την άκριτη ή κριτική αποδοχή της μέχρι την σχετική ή απόλυτη απόρριψή της.

Στην Ελλάδα μάλλον γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα.
Και αυτό, γιατί:
α) η θέσπιση μιας συνταγματικής ρύθμισης, που θα απαγορεύει τη δημιουργία και διατήρηση  δημοσιονομικού ελλείμματος άνω του 3% απαιτεί αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος, η οποία δεν μπορεί να ξεκινήσει πριν τον Μάιο του 2013, αφού η τελευταία συνταγματική αναθεώρηση έλαβε χώρα την 27-5-2008,
β) είναι δυσχερέστατον – αν όχι αδύνατον – και συνοδεύεται από οποιαδήποτε νομική κύρωση σε βάρος των υπευθύνων για την δημιουργία και διατήρηση δημοσιονομικού ελλείμματος άνω του 3%, ήτοι σε βάρος του Πρωθυπουργού και των μελών της Κυβέρνησης, αφού στην προκειμένη περίπτωση η μόνη δυνατή κύρωση είναι πολιτική και συνίσταται στην αποδοκιμασία του κυβερνώντος κόμματος από το εκλογικό σώμα, η οποία, ούτως ή άλλως, είναι ευχερής και χωρίς συνταγματική κατοχύρωση αυτής της ρήτρας δημοσιονομικής πειθαρχίας και σύνεσης.

Εξάλλου η ανυπαρξία Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Ελλάδα σε αντίθεση με τα ισχύοντα σε άλλα Κράτη, όπως λ.χ. Γερμανία, Ελβετία κ.α. αποκλείει κάθε πιθανότητα συνταγματικής πρόβλεψης και συνακολούθως υλοποίησης οποιασδήποτε νομικής κύρωσης σε βάρος των παραβατών μιας παρόμοιας συνταγματικής απαγόρευσης απλούστατα λόγω έλλειψης αρμοδίου προς επιβολή κύρωσης δικαστικού οργάνου.

Άρα, στην κυριολεξία πρόκειται για πρόταση θέσπισης μιας ατελούς διάταξης ή άλλως lex imperfecta, που δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνον ως απλή κατευθυντήρια αρχή χωρίς ουσιαστική νομική δεσμευτικότητα και σοβαρό πρακτικό αντίκρισμα. 

Εν ολίγοις, στην πράξη η σχετική πολιτική αντιπαράθεση και συζήτηση δεν έχει νόημα, ουσία και σημασία.