ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

Έντεκα χρόνια συμπληρώθηκαν από τον ηρωικό Νοέμβρη του 1973, από την εξέγερση του ελληνικού λαού για ν’ αποτινάξει το ζυγό της τυρρανίας. Το Πολυτεχνείο ήταν το αποκορύφωμα της αντίστασης του ελληνικού λαού και της νεολαίας ενάντια στην ξενοκίνητη δικτατορία, το φασισμό, τη βία και τον σκοταδισμό. Ήταν το αποκορύφωμα μιας πολύχρονης αποφασιστικής πάλης μέσα και έξω από την Ελλάδα. Ήταν η αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών, η ρήξη με το καθεστώς της υποτέλειας και της εξάρτησης.

Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου για ψωμί – παιδεία – ελευθερία – Δημοκρατία Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία δέθηκαν με τον αγώνα και τη θυσία της μαχόμενης νεολαίας, αποτέλεσαν τη σημαία της πάλης του λαού και γράφτηκαν με αίμα.

Τα οράματα και τα μηνύματα του Νοέμβρη περικλείουν την ουσία της ενότητας του λαού και της νεολαίας.

«Το Πολυτεχνείο ζει», δεν έγινε θρύλος, δεν έγινε σκέτο σύνθημα, μένει ζωντανό και προσελκύει τις γενεές των Ελλήνων.

Η μνήμη τους αποτελεί για μας δύναμη να προχωρήσουμε με πιο αποφασιστικά και πιο γοργά ακόμη βήματα έτσι ώστε η Ελλάδα να ανταποκριθεί στο όραμα της γενιάς.

Η εξέγερση του πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρη, είναι η μέρα που θα μείνει αξέχαστη στις καρδιές όλων των Ελλήνων γιατί έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του λαού σαν εθνικό σύμβολο.

Τιμάμε τους νεκρούς, τους αγωνιστές του πολυτεχνείου και το αγωνιστικό φρόνημα των νέων που δεν δίστασαν να προτάξουν τα στήθη τους και να δώσουν το αίμα τους για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του λαού και του έθνους.

Για πρώτη φορά φέτος γιορτάστηκε επίσημα η επέτειος του πολυτεχνείου στο χώρο της αστυνομίας.

Στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι, στις 16 Νοέμβρη, σε αίθουσα της σχολής αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, στη λεωφόρο Μεσογείων 96, κύριος επιμελητής ήταν ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβέρνησης Γιάννης Μαντζουράνης, ο οποίος αναφέρθηκε στο «νόημα και τους στόχους του πολυτεχνείου».

Παρέστησαν οι αρχηγοί  της Ελληνικής Αστυνομίας Εμμανουήλ Μπριλλάκης και Παναγιώτης Ραυτόπουλος, οι υπαρχηγοί τους, οι διοικητές, οι υπαρχηγοί τους, οι διοικητές των σχολών, οι δόκιμοι αξιωματικών του Πυροσβεστικού Σώματος, αξιωματικοί και καθηγητές των σχολών.

Στην αρχή της εκδήλωσης ο κ. Μπριλλάκης απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό τονίζοντας: «Η σημερινή μας συγκέντρωση, έχει σκοπό την απότιση φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης στα ηρωικά νιάτα,  του θρυλικού πολυτεχνείου, τα οποία πριν από έντεκα χρόνια,  με την ψυχική τους τόλμη , άνοιξαν το δρόμο για την επαναφορά της Δημοκρατίας στην κοιτίδα της και αξίζει να τονιστεί ιδιαίτερα πως για πρώτη φορά φέτος, η ιστορική αυτή επέτειος γιορτάζεται και στα Σώματα Ασφαλείας, τα οποία φανερά πλέον, εναρμονίζονται με το κοινό αίσθημα, που είναι πολύ ευαίσθητο σ’ ότι αφορά τους αγώνες για τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Τη σημασία του γεγονότος αυτού και τις επιπτώσεις του στη νεότερη εθνική μας πορεία, θα μας αναπτύξει ο γ.γ. του Υπουργείου Προεδρίας και σημαίνον στέλεχος της Κυβέρνησης, φίλτατος, Γιάννης Μαντζουράνης, τον οποίο με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για την τιμή της σημερινής του παρουσίας. Ο κ. γενικός έχει τον λόγο».

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ

«Κύριοι αρχηγοί, γυναίκες και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας, είναι συναισθηματικά, ιδιαίτερα δύσκολο, σ’ όποιον έζησε από κοντά τις μέρες εκείνες και τα γεγονότα του πολυτεχνείου να εκφωνεί λόγο σ’ αυτούς που φορούν τις ίδιες στολές, με τους λίγους και τους ελάχιστους εκείνους αστυνομικούς και χωροφύλακες που με τη δράση τους αμαύρωσαν την ιστορία και το κύρος των Σωμάτων Ασφαλείας στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Θεωρώ όμως τύχη αγαθή τη σημερινή παρουσία μου εδώ, που συμπίπτει με ένα νέο ξεκίνημα των Σωμάτων Ασφαλείας, με τη δημιουργία της νέας Ελληνικής Αστυνομίας και υπογραμμίζει την πολιτική βούληση της  Κυβέρνησης να συμφιλιώσει επιτέλους τα Σώματα Ασφαλείας με το λαό και την ιστορία αυτού του τόπου.

Το πολιτικό ημερολόγιο της πατρίδας μας είναι γεμάτο από σημαδιακές ημερομηνίες. Πολλές απ’ αυτές έχουν ξεχαστεί, άλλες έχουν διαγραφεί και οι πιο πολλές τείνουν να γίνουν απλές γιορταστικές επέτειοι, επιτάφιοι προς περιφορά, δηλαδή πανηγύρι.

Η ιστορική μνήμη του λαού μας σπρώχνεται απ’ τις δυνάμεις της συντήρησης και της αντίδρασης, για να μετατραπεί σε κλίβανο απολύμανσης και αποστείρωσης των ζωντανών μηνυμάτων του ελληνικού λαού.

Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η εξέγερση του λαού στο πολυτεχνείο. Ένα γεγονός που σημάδεψε την πορεία του λαού μας, που καθορίζει τη σημερινή εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων της χώρας μας και που γι’ αυτό επιδιώκεται ο ευνουχισμός του νοήματός του ή η συρρίκνωση της σημασίας του ως πολιτικού και ιστορικού γεγονότος.

Για τον λαό μας όμως, οι στόχοι της λαϊκής εξέγερσης του πολυτεχνείου ήταν και παραμένουν ολοζώντανοι. Το πολυτεχνείο και πριν απ’ αυτό η νομική και γενικά ολόκληρο το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, είναι ταυτόχρονα ένα ορόσημα αλλά και μια αφετηρία.  Ξεπερνώντας τα στενά πλαίσια μιας απλής ιστορικής επετείου, γίνεται το σύμβολο της λαϊκή αντίστασης ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών αλλά και ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας που τη γέννησε, την εξέθρεψε και τη στήριξε.

Είναι μια ζωντανή πολιτική υποθήκη και ταυτόχρονα η ανανέωση, το συμβόλαιο τιμής της γενιάς μας, της γενιάς της δικιάς μου, της γενιάς της δικιάς σας, με τις γενιές εκείνες του ελληνικού λαού που αγωνίστηκαν, που πάλεψαν και θυσιάστηκαν για τους ίδιους ή ανάλογους στόχους και δυστυχώς ηττήθηκαν.

Αλλά παράλληλα είναι και η βάση για νέο ξεκίνημα, για νέους αγώνες γιατί ο δημοκρατικός, ο αντιιμπεριαλιστικός, ο αντιδικτατορικός, ο αντιεξαρτησιακός και ταυτόχρονα εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του λαϊκού ξεσηκωμού στο πολυτεχνείο είναι το νήμα και ο ιμάντας που συνδέει το χτες με το σήμερα και με όλες τις κορυφαίες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας.

Γι’ αυτό δε, έχει ιδιαίτερη σημασία η συχνή αντιπαράθεση συνθημάτων όπως «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» ή «ο αγώνας τώρα συνεχίζεται» κι’ αυτό γιατί ο αγώνας κάθε ανθρώπου, κάθε κινήματος και κάθε λαού δικαιώνεται μόνο όταν συνεχίζεται και σήμερα ο αγώνας του ελληνικού λαού για δημοκρατία, για ελευθερία, για εθνική ανεξαρτησία, για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση, δικαιώνεται επειδή συνεχίζεται.

Και είναι πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου, που ο αγώνας αυτός του ελληνικού λαού συνεχίζεται, γίνεται νικηφόρος, γιατί για πρώτη φορά οι φορείς της σημερινής πολιτικής εξουσίας έχουν ενστερνιστεί, έχουν κάνει πρόγραμμα τους και προσπαθούν να μετατρέψουν σε καθημερινή πολιτική πράξη και πρακτική, τους στόχους, τα οράματα όλων εκείνων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν στη νομική και στο πολυτεχνείο.

Ποια είναι όμως τα κύρια χαρακτηριστικά του αγώνα του λαού στο πολυτεχνείο;

Κατ’ αρχήν ο αγώνας του λαού στο πολυτεχνείο είναι ένας αγώνας συλλογικός, ένας αγώνας μαζικός, ενώ μέχρι τότε (τη νομική και το πολυτεχνείο) ο λαός αντιστεκόταν στη δικτατορία με μεμονωμένες ή ατομικές ηρωικές πράξεις, μεμονωμένων αγωνιστών και δημοκρατών. Στη νομική και μετά στο πολυτεχνείο, ο αγώνας περνάει σε συλλογικό επίπεδο, μαζικοποιείται, είναι αγώνας που συνδέει το λαϊκό με το φοιτητικό κίνημα, είναι αγώνας που πολιτικοποιείται, είναι αγώνας κύρια αντιιμπεριαλιστικός και ταυτόχρονα αντιδικτατορικός.

Αλλά θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόταν πως το πολυτεχνείο διαφοροποιείται από όλες τις άλλες αντίστοιχες ή ανάλογες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας, απ’ το γεγονός ότι σ’ αυτή τη λαϊκή εξέγερση συνταιριάζεται η οργανωμένη παρουσία πολιτικών δυνάμεων με το αυθόρμητο του λαϊκού κινήματος, με την αυθόρμητη πρωτοβουλία και επαναστατική δράση των λαϊκών μαζών.

Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά τη λαϊκή εξέγερση στο πολυτεχνείο, ο λαός μας καλείται να δώσει μια νέα μάχη. Η νέα αυτή μάχη διεξάγεται μέσα σε αντίξοες και κρίσιμες συνθήκες. Ταυτόχρονα όμως για πρώτη φορά η πολιτική συγκυρία επιτρέπει, η μάχη αυτή να διεξάγεται με ευμενείς και ευνοϊκούς όρους, συσχετισμούς και ισορροπία δυνάμεων για το λαϊκό και προοδευτικό κίνημα του τόπου μας.

Εάν το σύνθημα «το πολυτεχνείο ζει» μπορεί να ’χει θετικό νόημα και σημασία, τότε προβάλλει επιτακτικό το καθήκον και η υποχρέωση όλων των Ελλήνων, να κάνουν βίωμα και καθημερινή πράξη το κυρίαρχο πολιτικό κίνημα του αγώνα του λαού στο πολυτεχνείο που είναι ένα και μόνο «ενότητα και αγώνα». Και τότε δε θα σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα αλλά την Ελλάδα πάνω απ’ τον ήλιο».

ΕΚΔ. ΥΠ. ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ