Θρύψαλα η βιτρίνα της Ν.Δ.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός 15χρονου εφήβου, πυροδότησε πάνδημη έκρηξη μιας συσσωρευμένης κοινωνικής οργής σε εκκρεμότητα, που διογκώθηκε από την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών μετά την πρόσφατη παγκόσμια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Με ιλιγγιώδη  ταχύτητα, σε Αθήνα, Θεσ/νικη και άλλες πόλεις με οργανωμένες κοινότητες νεολαίας πραγματοποιούνται πολυπληθείς διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκεντρώσεις και οδομαχίες.

Το αποτρόπαιο φονικό δεν είναι μεμονωμένο και τυχαίο συμβάν, αλλά εκδήλωση κωδικοποιημένης στο DNA του κυρίαρχου συστήματος αστυνομικής αυθαιρεσίας, που υπονομεύει τη φέρουσα αντοχή του κράτους δικαίου.

Η ανεξέλεγκτη αστυνομική βία απελευθέρωσε συμπυκνωμένη απελπισία νέων, που ζουν με το ανυπόφορο βίωμα ενός δυσοίωνου μέλλοντος και αντιδρούν πάντοτε ανυπόκριτα και συνήθως ανοργάνωτα, αλλά και ασύστολη βία, που πλημμύρισε τη χώρα με αδιάκριτες καταστροφές και αδικαιολόγητες λεηλασίες δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών και προσφέρει επιχειρήματα σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες της ιδεολογικής τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής.

Μέσα στις αυθόρμητες αντιεξουσιαστικές, αντιηγετικές και αντισυστηματικές, μορφές πάλης συχνά παρεισφρύουν ακραία στοιχεία αντιεξουσιαστών, αναρχοαυτόνομοι «μπαχαλάκηδες», κουκουλοφόροι προβοκάτορες κ.α., που με θεαματικές καταστροφές προσφέρουν υλικό σε όσους αναζητούν την εύκολη ερμηνεία των κοινωνικών εξεγέρσεων στην ακατάσχετη συνωμοσιολογία.            

Επειδή ουδέποτε η αλλαγή του κόσμου πραγματοποιείται με θεαματικές καταστροφές, η τυφλή βία, που κατά τη Χάνα Άρεντ “είναι απολίτικη”, πάντα οδηγεί σε αδιέξοδο φαύλο κύκλο, που συντηρεί και δεν ανατρέπει πολιτικοκοινωνικοοικονομικά καθεστώτα.

Στο κρίσιμο χρονικό διάστημα η Κυβέρνηση παρατηρεί αμήχανη και περιδεής τις εξελίξεις, παραλύει, εξαφανίζεται, αδυνατεί να συλλάβει το πρόβλημα και να αντιδράσει με σχέδιο, παραπαίει μεταξύ «απραξίας και άλλων νεκρών», παραδίδεται αμαχητί και άνευ όρων στις ανέλεγκτες μαζικές αντιδράσεις και εναποθέτει ύστατη ελπίδα αποφυγής άλλων μοιραίων συμβάντων στη Τύχη.

Επί 6 ημέρες η Ελληνική Αστυνομία περιορίζεται στην προστασία της πολυτελούς περιμέτρου της εξουσίας στο τρίγωνο Κολωνακίου, στερείται πολιτικής καθοδήγησης, τελεί σε επιχειρησιακή σύγχυση, αδρανεί υπό την επήρεια ενοχικού συνδρόμου και βρίσκεται στα πρόθυρα πλήρους κατάρρευσης.

Τα πολιτικά κόμματα περιορίζονται σε κινήσεις διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στις λαϊκές αντιδράσεις. Με το κόμμα της Ν.Δ. …. σε κώμα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εν αναμονή επανάκαμψης στην Κυβέρνηση αντιμετωπίζει με προσοχή την κατάσταση, το ΚΚΕ σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης από τον όμορο ΣΥ.ΡΙΖ.Α προχωρεί σε επίδειξη υπευθυνότητας με έκδηλα στοιχεία έντονου συντηρητισμού και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο της επένδυσης στις εκδηλώσεις λαϊκής ανυπακοής.          

Με την αποκλιμάκωση  της έντασης, η Κυβέρνηση επιδιώκει ανάκτηση ελέγχου και καλλιεργεί το ψευδο-δίλημμα  “μολότοφ ή πιστόλια”, που είτε από σκοπιμότητα είτε από ανικανότητα τίθεται, είναι επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη και τη δημοκρατική ομαλότητα, ενώ με μέτρα αποκατάστασης ζημιών προσπαθεί να ξαναστήσει “σκηνικό πυρκαγιών του 2007”  και να καλύψει την αδυναμία προστασίας εννόμων αγαθών, όπως ζωή, περιουσία και φυσικό περιβάλλον, με την εκ των υστέρων αποζημίωση. Δηλαδή επιχειρείται να κουκουλωθεί η αποσύνθεση του γαλάζιου μηχανισμού εξουσίας με μια γαλάζια επιταγή εξαγοράς πολιτικού κόστους, αλλά παραβλέπεται ότι οι καταστάσεις διαφέρουν, το τότε δεν είναι τώρα και τα εκλογικά ….. θαύματα σπανίως επαναλαμβάνονται.  

Μετά το κενό εξουσίας, η ηγεσία της Ν.Δ. φαντασιώνεται ότι, με εκμετάλλευση του φόβου αναρχίας, τον Δεκέμβριο 2008 μπορεί να επαναληφθούν οι πολιτικές εξελίξεις, που συνέβησαν στη Γαλλία μετά είτε το Μάη 1968 είτε τις ταραχές στα προάστια του Παρισιού, γιατί παραθεωρεί ότι τουλάχιστον εδώ και τώρα δεν υπάρχει ούτε Ντε Γκωλ ούτε  Σαρκοζί, έστω και  σε μικρογραφία.

Η βροχή δακρυγόνων και η ομίχλη καπνογόνων πύκνωσαν τα δάκρυα των πολιτών και με καθαρή όραση βλέπουν τη κατάρρευση της Ν.Δ., που  κέρδισε τις εκλογές με σύνθημα «ηθική και τάξη», γιατί απώλεσε τη μεν ηθική στα μεταξωτά ράσα και τα υπερχειλή παγκάρια Αγιορειτών μοναχών, τη δε τάξη στα πυρπολημένα κτίρια των ελληνικών πόλεων. Η βιτρίνα έγινε θρύψαλα.