«ΤΟ ΠΑΣΟΚ, Η ΠΟΛΩΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ»

1. Με την καταμέτρηση των ψήφων τού ελληνικού λαού και την κατανομή των εδρών πού αναλογούν σε κάθε κόμμα, έγινε πλέον η απογραφή των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και η κατάστρωση της νέας γεωγραφίας του ελληνικού πολιτικού χώρου. Η νέα μορφολογία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας  προβάλλει επιτακτικά το πρόβλημα ερμηνείας των πολιτικών επιλογών του λαού μας, από τις οποίες πολλοί άκριτα και βιαστικά ή και εσκεμμένα έδωσαν πολωτικό περιεχόμενο, ή διέβλεψαν τον «κίνδυνο ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος».

2. Καθοριστικό στοιχείο των μετεκλογικών κρυσταλλώσεων τον πολιτικού «γίγνεσθαι» στον τόπο μας, είναι η κυρίαρχη σημασία που αποκτά πλέον το αίτημα της αλλαγής, υστέρα από τον διπλασιασμό σε ψήφους και τον πενταπλασιασμό σε έδρες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα ή «εντολή της 20/11/1977» περιέβαλε με ευρεία λαϊκή προτίμηση και γενικότερη εθνική κατάφαση την «πολιτική πρόταση» του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ή όποια σημαίνει ειρηνική και προγραμματισμένη αλλαγή», που οδηγεί στο «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας».

Αν και το νόημα αυτό της λαϊκής εντολής δεν εκφράστηκε απόλυτα σε αριθμούς δεν παύει όμως να περικλείει  μια δυναμική, που δεν θα αργήσει να υλοποιηθεί και στις κάλπες.

3. Διαβλέποντας τον κίνδυνο που συνιστά για τη Δεξιά η προοπτική μιας παρόμοιας δυναμικής, έσπευσε η «Ν. Δημοκρατία» να μιλήσει για «πόλωση» στην πολιτική ζωή του τόπου και για κίνδυνο ανατροπής της «καθεστηκυίας τάξεως».

Δεν άργησαν να ακολουθήσουν και δύο άλλοι πολιτικοί φορείς της αντιπολίτευσης, που εισέπραξαν την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος. Τόσο η ΕΔΗΚ, όσο και η «Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων» – λειτουργώντας και πάλι σαν Αντι – ΠΑ.ΣΟ.Κ.» – ευθυγραμμίστηκαν με τη «Ν. Δημοκρατία»  χαρακτηρίζοντας σαν «πόλωση» την εντυπωσιακή εκλογική επιτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την κατάληψη της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης από ένα μαζικό, λαϊκό, σοσιαλιστικό κίνημα.

4. Κάθε πολεμική όμως γεννάει τους μύθους της. Είναι απαραίτητα στοιχεία όχι μόνο για τη δικαίωση, αλλά και για την ίδια την επιβίωσή της.

α) Έτσι, μετά την κινδυνολογία «Καραμανλής ή χάος», τα διλήμματα «Καραμανλής ή πόλεμος», τις σκηνοθεσίες «Καραμανλής ή τανκς», τα μεσσιανικά φωτοστέφανα και τα άλλα φληναφήματα της «Ν. Δημοκρατίας», εφευρίσκεται η «πόλωση», και το σκιάχτρο του «κινδύνου ανατροπής του κοινωνικού συστήματος». Είναι το νέο εφεύρημα με το οποίο το σύστημα των ιδεολογικών κατεργασιών, που κατέχει το κατεστημένο της ελληνικής Δεξιάς, επιχειρεί να εκφοβίσει τον λαό κι έτσι να πολλαπλασιάσει τις δυνατότητες χειρισμού των λαϊκών συνειδήσεων.

Η επίκληση της ΠΟΛΩΣΗΣ και του κινδύνου ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος είναι μια παλιά και γνωστή επιλογή της Δεξιάς, που ούτε ξενίζει, ούτε αιφνιδιάζει. Όταν η πολιτική θεωρείται ουσιαστικά σαν «η τεχνική της χειραγώγησης των μαζών», τότε η μεν προσπάθεια αλλαγής του status quo είναι ανταρσία και αποτέλεσμα της συνομωσίας μιας μειοψηφίας και μιας μαζικής αποπλάνησης, η δε αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται πόλωση και όξυνση της πολιτικής ζωής.

6. Η Ε.ΔΗ.Κ. και η «Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων», καθώς αναζητούν τα αίτια και τις ευθύνες, αντί να ανατρέξουν στην ολοφάνερη διάγνωση, επιρρίπτουν όλα τα δεινά τους στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., θεωρούν την αποτυχία τους σαν συνέπεια της «δημαγωγικής και έξαλλης συνθηματολογίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Υιοθετούν και καλλιεργούν την άποψη της «Ν. Δημοκρατίας» για δήθεν «πόλωση», κάτω από τη βαυκαλιστική επήρεια της ελπίδας επαναπατρισμού των χαμένων ψήφων τους.

Αν όμως οι προεκλογικές αυταπάτες μπορεί λογικά να εξηγηθούν, παραμένει αληθινά ασυγχώρητη η μετεκλογική εθελοτύφλωση. Η λαϊκή ετυμηγορία έδειξε τελεσίδικα πού εξαντλούνται τα περιθώρια  πολιτικής επιβίωσης και πώς αποκτά δύναμη και αποτελεσματικότητα ο πολιτικός οραματισμός. Όσοι συνεχίσουν την καθήλωση στον ίδιο ΑντιΠΑΣΟΚικό ρυθμό, τότε την εκλογική καταβαράθρωσή τους θα ακολουθήσει και ο πολιτικός αφανισμός τους. Γι’ αυτό είναι μάλλον περιττό να υπογραμμιστεί η αντίφαση και η υποκρισία που υπάρχει στις προεκλογικές εκκλήσεις  για «ενότητα» με έναν πολιτικό οργανισμό ο οποίος μετεκλογικά κατηγορείται ότι δημιουργεί ¨πόλωση¨ στην πολιτική ζωή του τόπου.

5. Η αποσαφήνιση όμως του ρόλου και ο προσδιορισμός του περιεχομένου του λειτουργήματος της αντιπολίτευσης αποκαλύπτουν και την  ψευδωνυμία και τον κίνδυνο που ελλοχεύει πίσω από το κήρυγμα της «πόλωσης» και το σκιάχτρο του «κινδύνου ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος».

α) Λειτουργικό στοιχείο κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ο ελεύθερος διάλογος, όπου ο ΛΟΓΟΣ βρίσκει την ολοκλήρωση και δικαίωσή του στον ΑΝΤΙΛΟΓΟ. Στα θεσμικά πλαίσια μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το πολιτικό αυτό αξίωμα μορφώνεται και υποστασιοποιείται, έστω και ατελέστατα, με το λειτούργημα της αντιπολίτευσης. Η κυριαρχική θέση του θεσμού της αντιπολίτευσης στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα όχι μόνο νομιμοποιεί τη διαφωνία, αλλά και ανάγει τις αντιθέσεις σε πρωταρχικό παράγοντα και βασικό συντελεστή της πολιτικής ζωής. Η έσχατη αιτία όλης αυτής της πολιτειακής κατασκευής είναι η πεποίθηση ότι η γνώση δεν μονοπωλείται. Πρακτικά η αλήθεια είναι μια υπόθεση και ένα αίτημα. Η πλειοψηφία και η μειοψηφία, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση  με τον διάλογο και την αντιπαράθεση επιδιώκουν την προσέγγιση του πολιτικά ορθού, της αλήθειας και δικαιοσύνης, έτσι ώστε η κρατική βούληση να προκύπτει σαν προϊόν του ορθού λόγου και η διαδικασία παραγωγής της  να μη διασπά τη συνοχή και ενότητα της πολιτείας.

Η διαφωνία και η αντίθεση όμως, έχουν αξία εκεί όπου υπάρχει η δυνατότητα ο (ΑΝΤΙ-)ΛΟΓΟΣ να γίνει ΠΡΑΞΗ. Κι αυτό είναι δυνατό μόνο με την ορατότητα των αντιθέσεων, που εξασφαλίζει η δημοσιότητα του ΔΙΑ – (ΑΝΤΙ-)ΛΟΓΟΥ. Μόνο η δημοσιότητα των αντιθέτων θέσεων ενημερώνει και διαφωτίζει την κοινή γνώμη, συνδέει τις κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις με τον λαό και ουσιώνει τη λαϊκή κυριαρχία, παρέχοντας τη δυνατότητα στη μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία και στην αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση.

β) Η αντιπολίτευση λοιπόν είναι η συνταγματική κατοχύρωση της κοινωνικοπολιτικής αντίθεσης προς την κυβέρνηση και η θεσμική μεθόδευση της πρόσβασής της στην εξουσία.

Η ταξική δομή της σύγχρονης κοινωνίας όμως φορτίζει με ένταση  και ερματίζει με νέα ποιότητα το λειτούργημα της αντιπολίτευσης. Σκοπός της αντιπολίτευσης δεν είναι πλέον η διαδοχή στην εξουσία, η ομαλή δηλαδή κυκλοφορία των Ελίτ του Pareto, αλλά ο αγώνας για την ανανέωση της εξουσίας. Αποστολή της είναι η πάλη για ένα νέο περιεχόμενο της εξουσίας. Κι αυτό είναι δυνατό μόνο όταν οι πραγματικές κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις απελευθερωθούν από τις επιφάσεις και τις συσκοτίσεις, που δεν επιτρέπουν στην πολιτειακή βούληση να προκύψει από τη διαλεκτική Σύνθεση θέσης και Αντίθεσης, Λόγου κι Αντιλόγου. Έτσι και η Κρατική εξουσία αποκτά κύρος και δημοκρατική νομιμότητα και το πολίτευμα της Δημοκρατίας σταθεροποιείται. Γιατί «η Δημοκρατία έχει ευστάθεια μόνο όταν βαδίζει και με τα δυο πόδια της: τη συμπολίτευση των περισσοτέρων και την αντιπολίτευση των λιγοτέρων».

6. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο ρόλος  της αντιπολίτευσης αποκτά κεντρική σημασία για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η λαϊκή ψήφος  εμπιστεύτηκε το λειτούργημα της αντιπολίτευσης στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η απαρέγκλιτη προσήλωση και πιστή εφαρμογή της λαϊκής εντολής δεν είναι απλό δικαίωμα, αλλά βασική υποχρέωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στις απορίες, τις αβάσιμες ανησυχίες για όξυνση, τους πρωθύστερους φόβους  για πόλωση και την κινδυνολογία της ανατροπής του κοινωνικού συστήματος, απαντά η καθημερινή πολιτική πρακτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γιατί μόνο η ΠΡΑΞΗ κυρώνει την αξία ή απαξία κάθε πρόβλεψης, υπόθεσης ή χαρακτηρισμού.