ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Αγαπητό «Αντί»

στο 97^ο τεύχος σου διάβασα το γράμμα του Δ. Μαρκάκη, που αναφέρεται στο άρθρο μου «Το ΠΑΣΟΚ, η πόλωση και οι κίνδυνοι για το κοινωνικό καθεστώς», το οποίο δημοσιεύτηκε στο 94^ο τεύχος σου.

Αν και η επιστολή του Δ. Μαρκάκη «αξίζει» πολλές απαντήσεις και για το περιεχόμενο και για το «επαναστατικό» ύφος της, αλλά κύρια για το πολιτικό ήθος που αποκαλύπτει, θα περιοριστώ μόνο σε λίγα σημεία.

1. Το άρθρο μου, ξεκινώντας από μια ανάλυση του λειτουργικού ρόλου της αντιπολίτευσης στο κοινοβουλευτικό σύστημα, έδειχνε ότι οι μύθοι της πόλωσης και των κινδύνων ανατροπής    του κοινωνικού καθεστώτος είναι ασυμβίβαστοι με την εσωτερική λογική του κοινοβουλευτικού συστήματος, αστήριχτοι από τη σκοπιά της θεωρίας του συνταγματικού δικαίου και επικίνδυνοι πολιτικά, στο βαθμό που εξυπηρετούν τη διαιώνιση της δεξιάς στην κυβέρνηση και την εξουσία.

2. Κατά τα φαινόμενα δύο είναι οι πιθανές εκδοχές:

α. Ή ο επιστολογράφος δεν κατάλαβε το περιεχόμενο, δεν συνέλαβε το νόημα και δεν κατανόησε την ουσία του άρθρου, οπότε λυπάμαι που δεν μπορώ να τον βοηθήσω παρά μόνο με τη συμβουλή να το ξαναδιαβάσει με μεγαλύτερη προσοχή.

β. Ή ο Δ. Μαρκάκης  πλαστογραφεί εσκεμμένα το κείμενό μου, για να μπορέσει έτσι «κρατώντας ψηλά τη σημαία του Μαρξισμού – Λενινισμού» να καταλήξει στο «νικηφόρο» δρόμο της «επανάστασης», που απορρίπτει τόσο το «πιστό στα αστικοδημοκρατικά ιδεώδη» ΠΑΣΟΚ, όσο και το Κ.Κ.Ε., που «θέλει το κόμμα ισχυρό στη Βουλή και στο Λαό».

Όσο όμως κι αν κόπτεται κανείς για την ενσάρκωση του Μαρξισμού – Λενινισμού στο πρόσωπό του, γίνεται αναξιόπιστος, αν στην πράξη διαστρεβλώνει βιαστικά και παραχαράσσει κακότεχνα απόψεις διαφορετικές από τη δική του. Και η έλλειψη επιχειρημάτων δεν αναπληρώνεται ούτε με ομολογίες ούτε με υπερεπαναστατική φρασεολογία.

3. Οι εκστασιασμοί του Δ. Μαρκάκη για την ενσάρκωση της αυθεντικής επαναστατικότητας στο πρόσωπό του παύουν να είναι γραφικοί και γίνονται ηθικά και πολιτικά διαβλητοί, όταν συνοδεύονται από ασαφείς και θολούς υπαινιγμούς, όπως «όλο το άρθρο του κ. Μαντζουράνη (για τον οποίον ξέρω πολλά)…». Παρόμοιοι υπαινιγμοί δεν δίνουν το μέτρο και την ποιότητα του πολιτικού ήθους του Δ. Μαρκάκη, αλλά και στερούν από τη γραφικότητα της προσπάθειάς του  το ρομαντισμό ενός Δον Κιχώτη.

Φιλικά,
Γιάννης Μαντζουράνης
Βόνη