Και όμως υπάρχουν δικαστές εν Αθήναις

Στην περίοδο της πεφωτισμένης δεσποτείας ο Βασιλιάς της Πρωσσίας Φρειδερίκος ο Μέγας οικοδόμησε ανάκτορο στο Σαν Σουσί στο Πότσδαμ πλησίον του Βερολίνου.  Εγγύτατα του ανακτόρου υπήρχε ανεμόμυλος του οποίου ο θόρυβος εμπόδιζε τον Βασιλιά να κοιμηθεί.

Αρχικώς ο Φρειδερίκος ο Μέγας εζήτησε να αγοράσει τον ανεμόμυλο, πλην όμως ο μυλωνάς αρνήθηκε την πώλησή του, οπότε ο Βασιλιάς προσφεύγει σε απειλές βίαιης κατάληψης. Ο μυλωνάς δεν πτοήθηκε και απάντησε στον ηγεμόνα με την έκτοτε παροιμιώδη φράση «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».

Ο Πρώσσος Μονάρχης δεν θύμωσε καθόλου, αλλά τουναντίον ικανοποιήθηκε για την εμπιστοσύνη του λαού στους δικαστές του βασιλείου.

Στην περίοδο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας οργανώνεται μια απροκάλυπτη και ωμή επιχείρηση πολιτικής χειραγώγησης της Δικαιοσύνης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση της ΔΕΚΑ Α.Ε., όπου Πρωθυπουργός, υπουργοί και κομματικά στελέχη προεξοφλούσαν στη Βουλή και στα Μ.Μ.Ε. την καταδίκη των κατηγορουμένων 7 μελών του Δ.Σ. της ΔΕΚΑ Α.Ε., που δικάζονταν στο Τριμελές Εφετείο Κακ/των Αθηνών  για αγοραπωλησίες μετοχών στο Χρηματιστήριο Αθηνών στις παραμονές των εκλογών του 2000. Η συγκεκριμένη ποινική υπόθεση απασχόλησε δις το αρμόδιο δικαστήριο ουσίας, αφού η πρώτη απαλλακτική απόφαση ακύρωνε κυβερνητικό σχεδιασμό και προσεβλήθη με … άνωθεν αναίρεση του αντεισαγγελέα ΑΠ Φ. Μακρή, που έκρινε τα αντίθετα από τον Αντεισαγγελέα ΑΠ Α. Ζύγουρα, ο οποίος  ουδεμία πλημμέλεια εντόπισε και αρνήθηκε να ασκήσει αναίρεση.

Σε πλαίσιο δικονομικών μεθοδεύσεων και ασφυκτικών πιέσεων με κλήσεις δικαστών στον Α.Π. για συστάσεις, με κυβερνητική επίνευση, δύο Εφέτες με ευψυχία εξέδωσαν δεύτερη απαλλακτική απόφαση με άλλη αιτιολογία, σε επίρρωση της άποψης του Καθηγητή Α. Κατσαντώνη ότι τελικώς η απονομή της δικαιοσύνης είναι ζήτημα σύνθεσης του δικαστηρίου δηλαδή ζήτημα προσώπων.

Μολονότι εύσημα σε δικαστές με αξιοπρέπεια και σθένος είναι άχρηστα και περιττά, στοιχειώδες καθήκον αυτοσεβασμού της κοινωνίας επιβάλλει την αναγνώριση της οφειλόμενης τιμής στους Εφέτες, Κ. Μπαλντά και Χρ. Φλώρου – Κοντοδήμου, που ετήρησαν τον όρκο τους, αντιστάθηκαν στις πιέσεις της Κυβέρνησης και όσων στη κορυφή της Δικαιοσύνης λειτουργούν ως πειθήνιοι μπάτλερ της πολιτικής εξουσίας, διέσωσαν την δικαστική τιμή και απέστειλαν στους μεν πολίτες μήνυμα ελπίδας ότι δικαστές υπάρχουν όχι μόνον στο Βερολίνο αλλά και στην Αθήνα, στους δε κυβερνώντες και στους – με δικαστική τήβεννο – υποτακτικούς εγκάθετους αυτών πολυσήμαντη προειδοποίηση ότι «η αδικία στο τέλος παράγει ανεξαρτησία» κατά την προσφυή διαπίστωση του Βολταίρου.

Επειδή «καλόν κακού μεμιγμένον» είναι, η γενναία δικαστική απόφαση δημιουργεί δυσάρεστους – για τους επιβήτορες της εξουσίας – συνειρμούς αφού η απάντηση στο ερώτημα: πως άραγε αισθάνθηκαν, όταν πληροφορήθηκαν την αντίθετη στις επιθυμίες τους  δικαστική απόφαση, επιτρέπει μόνο δύο εκδοχές.

Εάν ικανοποιήθηκαν γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν θαρραλέοι δικαστές, κακώς δεν εξέφρασαν την ευαρέσκεια τους, αφού έτσι αναδεικνύεται μικροψυχία.

Εάν δυσαρεστήθηκαν γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν ανυποχώρητοι στις πιέσεις της εξουσίας δικαστές, καλώς δεν εκδήλωσαν τη δυσαρέσκεια τους, αφού έτσι δεν αποκαλύπτεται ότι την ανεξαρτησία των δικαστών συνάντησαν μόνον όταν αποπειράθηκαν να στραγγαλίσουν.