αναζήτηση

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΣΤΑ Α.Ε.Ι.

Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε Συντακτική Πράξη, όπου δομείται νομικά η κυβερνητική βούληση για την αποκατάσταση της νομιμότητας στ’ Α.Ε.Ι.. Το νομικό αυτό συμμάζωμα των ερειπίων της εφταετίας στα Πανεπιστήμια έχει πολυσήμαντες πολιτικές προεκτάσεις και αδιερεύνητες κοινωνικές και οικονομικές αφετηρίες.

Για τον λόγο αυτό, πριν προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική κριτική της Σ.Π. θα προτάξουμε μερικές θεμελιακές διαπιστώσεις, που καθορίζουν και οροθετούν την πορεία της διερεύνησής μας. Αυτοί που άμεσα ενδιαφέρονται για τα Α.Ε.Ι. είναι από τη μια μεριά οι φοιτητές κι από την άλλη η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία και το αστικό κράτος.

«Η κοινωνία του μονοπωλιακού καπιταλισμού θέλει να κατασκευάσει ένα ιδιαίτερο τύπο ειδικευμένου τεχνικού όπου θα συνυπάρχουν η αγάπη για τη δουλειά του και η αδιαφορία για τους στόχους και τα αποτελέσματά της , η επαγγελματική ενασχόληση και η κοινωνική υποταγή, η εξουσία και η υπευθυνότητα πάνω σε τεχνικά θέματα και η ανευθυνότητα πάνω σε ζητήματα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διεύθυνσης». Έτσι η Ανώτ. Παιδεία καταντάει ένας μηχανισμός παραγωγής στελεχών του σύγχρονου καπιταλισμού, και τα πανεπιστήμια γίνονται κέντρα αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Οι φοιτητές μέσα από μαζικούς αγώνες αποκαλύπτοντας τον κοινωνικό ρόλο του Παν/μίου, οφείλουν να καταδείξουν ότι η δόμηση, το περιεχόμενο και η λειτουργία των Α.Ε.Ι. είναι ενταγμένες στο κοινωνικό σύστημα και εξυπηρετούν τον σύγχρονο μονοπωλιακό καπιταλισμό. Στη σημερινή φάση και κάτω από τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στον τόπο μας, μόνη, για το κράτος, δυνατότητα είναι η εξεύρεση μιας ισορροπίας ανάμεσα στα αντίθετα συμφέροντα φοιτητών και μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κι εδώ ακριβώς παρεμβάλλεται ο σημαντικός ρόλος που ανήκει σε διάμεσους παράγοντες, όπως το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό των Α.Ε.Ι.

Η παρατήρηση αυτή είναι, ίσως, χρήσιμη για να μπορέσουμε να δούμε στη σωστή βάση τη ρυθμιστική επήρεια του συγκεκριμένου επιτελείου του Υπ. Παιδείας στη διαμόρφωση ενός modus vivendi στους χώρους της Ανωτ. Παιδείας.

Πιο συγκεκριμένα, σήμερα είναι ξεκάθαρη η διάθεση να «καναλιζαριστεί» το Φοιτητικό Κίνημα μέσα στα πλαίσια της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και στις συνθήκες ανάγκης που προβάλλει – σαν επιχείρημα – η Κυρίαρχη ιδεολογία.

Ανάμεσα στην οδυνηρή αυτή πραγματικότητα και στις ριζοσπαστικές τάσεις του Φ.Κ. στέκεται το Υπ. Παιδείας που, όσο καλοπροαίρετο κι αν είναι το επιτελείο του, αναγκαστικά περιορίζεται στον άχαρο ρόλο του διαιτητή και επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα.

Σε συνάρτηση με τη πιο πάνω προβληματική η Σ.Π. θα πρέπει να αξιολογηθεί σαν μια συγκεκριμένη παραχώρηση του κατεστημένου, χωρίς όμως να μπορεί να θεωρηθεί και σαν μια ήττα του που ξεπερνάει τα όρια της αντοχής του «κρατούντος» κοινωνικού συστήματος. Απλά και μόνο η πείρα του κατεστημένου σε νομικές και πολιτικές ταχυδακτυλουργίες του ‘δωσε σαν ευφυή διέξοδο την έκδοση της Συντ. Πράξης, θέλοντας έτσι να εγκοιτώσει και να μπλοκάρει τη λαϊκή και φοιτητική απαίτηση για κάθαρση.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Σ.Π.  δεν περιέχει κανένα θετικό στοιχείο. Αντίθετα. Όσοι, όμως, νομίζουν ότι δόθηκαν πολλά στους φοιτητές, κάνουν ΛΑΘΟΣ. Δόθηκαν λίγα και μάλιστα πολύ λίγα.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα θετικά σημεία της Σ.Π.:

Α. Με τα άρθρα 1 και 11, αποκαθίσταται το διδακτικό προσωπικό των Α.Ε.Ι. που διώχτηκε από τη Χούντα.

Β. Με το άρθρο 3, προκηρύσσεται και πάλι η έδρα στην οποία είχε αποκλειστεί υποψήφιος για «λόγους νομιμοφροσύνης».

Γ. Με το άρθρο 5, διορίζονται οι εκλεγμένοι από τις Σχολές και «που δεν διορίστηκαν» από τη Χούντα.

Δ. Με το άρθρο 10, κρίνονται από ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο οι συνεργάτες της Χούντας.

Κι εδώ τελειώνει όλη η προσπάθεια για αποκατάσταση της ηθικής τάξης στα Α.Ε.Ι.

Θα εξετάσουμε τώρα τα αρνητικά στοιχεία της Σ.Π.

1. Η αποκατάσταση των αδικιών της εφταετίας είναι ελλειμματική και ανολοκλήρωτη. Τα διατάγματα απόλυσης καθηγητών, υφηγητών κ.λ.π. που εκδόθηκαν από τη Χούντα δεν κηρύσσονται «νομικώς ανυπόστατα», ούτε καν ανακαλούνται. Έτσι, όσοι απολύθηκαν και δεν επανέρχονται στις θέσεις τους, επειδή τους κατέλαβε το  όριο ηλικίας, μένουν ηθικά αδικαίωτοι και οικονομικά ακάλυπτοι.

2. Με το άρθρο 3 προκηρύσσεται και πάλι η έδρα στην οποία είχε αποκλειστεί υποψήφιος για λόγους νομιμοφροσύνης. Σωστά, αλλά δεν προβλέπεται τίποτα για περιπτώσεις όπου κάποιος δεν έβαλε υποψηφιότητα γιατί προηγούμενα τον είχε απολύσει η Χούντα (λ.χ. από Υφηγητή) για λόγους «ανωτέρας βίας» ή «προς πρόληψιν ανηκέστου βλάβης της υγείας του».

3. Η αρμοδιότητα του Υπουργού Παιδείας να παραπέμψει στο Ειδ. Πειθαρχικό Συμβούλιο τους πανεπιστημιακούς δασκάλους που συνεργάστηκαν με τη Χούντα είναι δέσμια. Κι αυτό γιατί η § 2 του άρθρου 1 ορίζει ότι «Καθηγηταί και υφηγηταί… παραπέμπονται διά Πράξεως του Υπ. Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων, εκδιδομένης εντός προθεσμίας δύο μηνών από της δημοσιεύσεως της παρούσης ενώπιον ειδικού πειθαρχικού συμβουλίου». Τούτο σημαίνει ύστερα από 2 μήνες όλες οι ύποπτες πράξεις και ενέργειες της Χούντας διαγράφονται. Δικαιολογημένα λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα: τι θα γίνει αν μετά δύο μήνες προκύψουν συντριπτικά στοιχεία πολιτικής συνεργασίας με τη Χούντα;

4. Το άρθρο  10 § 1 επιτρέπει στους παρακμίες της ακαδημαϊκής ιδιότητας που είναι υπό πειθαρχική δίωξη, να φέρουν τον τίτλο του καθηγητή ή υφηγητή και να παίρνουν το ½ των αποδοχών τους. Με άλλα λόγια τους μετατρέπει σε αργόμισθους.

5. Το άρθρο 10 § 3 ορίζει ότι Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο «δύναται να επιβάλει τας ποινάς της οριστικής ή μέχρι τριών ετών προσωρινής απολύσεως». Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες και με τις υπάρχουσες δομές του ακαδημαϊκού κατεστημένου είναι περιττό να συζητείται αν θα προκριθεί η προσωρινή ή οριστική απόλυση.

6. Το άρθρο 10 § 2  ορίζει ότι τα θλιβερά ακαδημαϊκά ασπόνδυλα που τελούν υπό δίωξη τιμωρούνται μόνο «αν ήθελον προκύψει βάσιμοι ενδείξεις πολιτικής συνεργασίας, εξερχόμενης του κύκλου των νομίμων καθηκόντων». Με την αόριστη αυτή διατύπωση είναι πραγματικά δύσκολο να ξεκαθαριστεί τι σημαίνει πολιτική συνεργασία και πότε εξέρχεται του κύκλου των νομίμων καθηκόντων. Και είναι σίγουρο ότι εδώ ακριβώς θα παρεμβληθεί ελαφρυντικά ή ακόμη και αθωωτικά  η μετακύλιση ευθυνών που ο Παπαδόπουλος έμπλεξε τους πρυτάνεις και συγκλητικούς  για «να σπάσει τα κεφάλια των φοιτητών» στο όνομα της αυτοτέλειας των Α.Ε.Ι.

Πέρα από όλα αυτά όμως τιμωρητέα δεν είναι μόνο η πολιτική συνεργασία αλλά κάθε είδος συνεργασίας που βοηθούσε τη Χούντα.  Για τούτο δίκαια οι φοιτητές απαιτούν ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ όλων ανεξαίρετα των συνεργατών της δικτατορίας.

7. Σύμφωνα με το άρθρο 10 § 2 μοναδικός κριτής της παραπομπής στο Ειδ. Πειθαρχικό Συμβούλιο είναι ο Υπουργός Παιδείας. Και εύλογα τίθεται το ερώτημα: τι θα γίνει αν ο Υπουργός στερείται πληροφοριών, δεν λάβει υπ’ όψη του τις πληροφορίες ή τέλος, μεροληπτήσει;

8. Στο Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο μετέχουν 5 Σύμβουλοι της Επικρατείας 4 καθηγητές των Α.Ε.Ι. και ΚΑΝΕΝΑΣ φοιτητής. Υποστηρίζεται ότι τούτο γίνεται γιατί δεν υπάρχουν «επισήμως» και νομίμως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των φοιτητών. Εκτός του ότι οι δικαιολογίες δεν είναι και αιτίες, παρόμοιοι ισχυρισμοί δεν στέκουν σε καμμία σοβαρή συζήτηση. Κι αυτό γιατί, όταν το Ειδ. Πειθ. Συμβούλιο θα κρίνει τους παραπεμπόμενους (άρθρο 10 § 4) θα έχουν γίνει αρχαιρεσίες στους φοιτ. συλλόγους και θα υπάρχουν εκλεγμένοι εκπρόσωποι των φοιτητών.

9. Κάτω από αυτούς τους όρους η διαθεσιμότητα ή η προσωρινή απόλυση από κύρωση και μομφή μεταβάλλεται σε ευπρόσδεκτη προφύλαξη από τη δίκαιη αγανάκτηση των φοιτητών. Κι ύστερα από 2 ή 3 χρόνια η αποφοίτηση των σημερινών φοιτητών, ο ερχομός νέων σπουδαστών, η χρονική απόσταση και η λήθη θα έχουν επιτελέσει την αμνηστική λειτουργία τους. Ο συρφετός δε των ακαδημαϊκών φιλισταίων με τους γνωστούς ταξικούς σοφισμούς του αστικού κράτους θα ’χει φαλκιδεύσει το λαϊκό αίτημα για ΚΑΘΑΡΣΗ και θα ξαναθρονιαστεί στις θέσεις που με τη στάση του βρώμισε κι ατίμασε.

10. Η Σ.Π. δεν ρυθμίζει το θέμα των Επικουρικών καθηγητών ή και όσων εκλέκτηκαν Τακτικοί Καθηγητές με επέμβαση της Χούντας ή και απ’ ευθείας των Αμερικανών, χωρίς ν’ αφήσουν «βασίκους ενδείξεις». Τίθεται δηλαδή το ερώτημα: όσοι δεν αφήνουν ίχνη, οι κρυφοί σαλταδόροι και αρριβίστες, θα δικαιωθούν;

11. Το άρθρο 1 § 5 ορίζει ότι «…οι εκ τούτων κατέχοντες τον τίτλον τακτικού καθηγητού ομοταγούς Παν/μίου της αλλοδαπής θεωρούνται από της δημοσιεύσεως της παρούσης, αυτοδικαίως τακτικοί Καθηγηταί». Η διάταξη αυτή καταλύει την αυτοτέλεια των Α.Ε.Ι. και αποικιοποιεί τα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι διάταξη προσωπική και προνομιακή αφού μιας και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, όπως ο Διονύσης Καράγιωργας, για να γίνουν τακτικοί Καθηγητές, θα ξανακριθούν, επειδή δεν είχαν διαβατήριο.

Ύστερα απ’ όλα αυτά γίνεται ολοφάνερο ότι κάθαρση, αποφασιστοποίηση και εκδημοκρατισμός στα Α.Ε.Ι. δεν πετυχαίνονται με μικρόψυχους λογαριασμούς, λεγκαλιστικές αυταπάτες και συντακτικά σκαριφήματα.

Άραγε, γιατί να παυθούν οι διορισμένοι και να μείνουν οι εκλεγμένοι; Ποιοι τους εκλέξανε; Ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή ανδρείκελα και ακαδημαϊκοί νάνοι που το ηθικό ανάστημά τους έφτανε ως τα γόνατα της Ιστορίας;

Άλλωστε η αναίρεση του παρελθόντος για να είναι ιστορικά οριστική πρέπει να είναι απρόσωπη και για να είναι αρκετά αυστηρή πρέπει να έχει μορφή δικαιοκρατική. Και σε συνάρτηση με το γεγονός ότι η εφταετία είναι περίοδος μη έγκυρη και ύποπτη, η Βουλή που θα προέλθει από τις εκλογές του Νοέμβρη, έχει χρέος να ψηφίσει Σ. Πράξη με μία και μόνη διάταξη: «Επανακρίνεται ολόκληρο το Διδακτικό Προσωπικό (Ανώτερο και Κατώτερο) που διορίστηκε μετά την 21-4-1967, με κριτήριο τον έλεγχο του ήθους, την επιστημονική κατάρτιση και το αίσθημα ευθύνης προς τη Δημοκρατία, τον Λαό και το Έθνος».

Αναδημοσιεύσεις:

Αρθρογραφία/Δημοσιεύσεις

Η αρθρογραφία και οι δημοσιεύσεις του Γιάννη Μαντζουράνη ανά κατηγορία ενδιαφέροντος.